Keşke yine çocuk olsam...

Oğlum adım adım büyürken bazen ona baktığımda çocukluğumu hatırlamaya
zorluyorum kendimi. Ben nasıl bir çocuktum, neler isterdim, istediğim şey olmazsa nasıl üzülürdüm, isteklerim gerçekleştiğinde nasıl dünyadaki en mutlu ve şanslı insan olduğumu düşünürdüm. O anlarda yaşadığım mutluluğun hayatımın anlamı olduğu ve o güzel anlar için yaşıyor olduğumu anımsıyorum.

Ah o basit, masum  istekler... bir dondurmayı, basit bir oyuncağı, bir atlı karıncaya binip turlamayı, bir kedim olmasını, bir top dondurmayı, bir arkadaşımın yanımda olmasını ve dünya sadece oyundan ibaretmiş gibi hissederek onunla oynamayı...

Şimdi oğlum sokaklarda çocuk görünce yolunu değiştirip onların yanında yürüdüğünde, "lütfen benimle oyna" dercesine çocukların gözleri içine baktığında, evin camından bakarken yoldan geçen çocukları dahi eve çağırdığında bazen sınırlıyorum onu, insanları bu kadar çok ve sınırsızca sevdiği için korkuyorum hatta. Tehlikelerden bahsediyorum olabildiğince yumuşak bir şekilde, "her insan iyi değildir, kötü insanlar da vardır" demek zorunda kalıyorum. Onun içindeki bembeyaz duyguların içine siyah renkler katıyorum. Ne kadar acınası bir durum!

Aslında ben onu her sınırladığımda, her engellediğimde "yetişkin" denen biz zavallıların kaybolan masumiyetimize acıyarak kendime kızıyorum. Çocuk masumiyetine, onların içindeki henüz büyükler tarafından bozulmamış, hayatın hoş olmayan taraflarıyla henüz tanışmamış güzelliklerine imreniyorum.

İşte, bir zamanlar ben de kendimi onun kadar safken hatılıyorum... Çok uzun zaman öncesinde kalan ve bir daha geri gelmeyecek günler. Çocuk olmak ne güzeldi !

Seninle tekrar çocuk olma şansım olduğu için ben de çok şanslıyım. Hayatın bütün olumsuz tarafları biraz daha beklesin, senin bu güzel yıllarının tadını çıkarmak istiyorum.