Bir varmış, bir yokmuş... Zaman sulara sellere karışmış, akmış akmış, hızlandıkça hızlanmış. Yeni insanlar, yeni yüzler eklenmiş her geçen güne, yeni telaşların yeni kaygıların yanına. Az bilip de çok biliyoruz zannettiklerimiz sorgulanırken bir yandan, birsürü "yeni" eklemişiz eski bildiklerimize.
Çoklar az, azlar çok gelmeye başlamış, dengeler yerinden oynamış ve yerine konmuş tekrar elden geçirilmek üzere. Tekrar elden geçirilmek üzere çünkü öğrenmişiz ki "düzen" dediğimiz şeyi sıkı sıkıya yerine oturtmak için çabalamak boşuna. Bir bakarsın, bütün hayatını yeniden yerinden kaldırmış, bambaşka alemlere yola çıkmaya hazırlanıyorsun. "Olduğu kadar, bu kadarı da bana yetiyor" demeyi öğrenmişiz.
Öğrenmişiz ve rahatlamışız... Bir ferahlık gelmiş içimize. Bahar ve yaz mevsimi de gelince ruhumuz hafiflemiş. Günler uzamış, camları üşümeden açık bırakma lüksü geri gelmiş, her yer insanlarla dolmuş... Arada ıslatsa da aniden bastıran yağmurlar, bundan zevk almayı, kızmamayı öğrenmişiz.
Etrafımızdaki insanların söylediklerini az da olsa anlamak ve cevap verebilmek mi, radyoda çalan şarkıların sözlerini yakalayabilmek mi, yeni tanıdığımız ve yine o zamanla geçmiş biriktirdiğimiz arkadaşlarımız mı, GPS olmadan da yolumuzu bulabilmek mi bizi yaşadığımız ülkeye yakınlaştıran yoksa "şu anda başka bir yerde olmayı hayal etmiyorum" hissi mi, karar veremiyorum.
Öğrenmişiz bir çok şeyi sanki hep bu zamandaki gibi yapıyormuşçasına ama zamanın "bir varmış bir yokmuş" derken uçarak geçtiğini bir türlü öğrenememişiz. Oysa Efe'nin boyunun, kilosunun değişimi, artık normal cümleler kurar hale gelmesi hatta sorular sorması, inatla tuvalet ihtiyacını altındaki bezinde gidermesi bu uçarak giden zamanın somut eserleri.
Öğrendim ki bu an var sadece, yarına ne kadar kafa yorsam boşuna. Şimdi buradayım derken "iyi ki buradayım" demeyi öğrendim. Takvimin yaprakları iyi ki ilerliyor ve oğlum büyüyor demeyi öğrendim.
O "bir varmış bir yokmuş" yarın bizi nerelere sürüklerse, iyi ki oradayım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder